"Babo – Het Haftbefehl-verhaal" | Haftbefehl: Iedereen heeft het over cocaïne, maar wij niet.

Sinds de documentaire "Babo" op Netflix verscheen, heeft iedereen het over Haftbefehls overmatige drugsgebruik. Maar waarom heeft niemand het meer over de ooit zo geprezen teksten van de Offenbach-rapper? De nd-Feuilleton nodigt je uit om zijn poëzie te analyseren en op zoek te gaan naar het literaire talent in de gangster.

Ring-ring gaat de telefoon: »069« van de mixtape »Uncensored« (2015)

Hafti werd rijkelijk geprezen – van de open-minded student Germanistiek tot de intellectuele cultuurcritici van de mainstream media behoorden tot de claqueurs – voor zijn 'gecodeerde' teksten. Zeer gecondenseerd, inderdaad. Een literair georiënteerd publiek met een hoge tolerantie voor klank waagde zich zo aan de palimpsesten van het Offenbachplateau en vond ze goed.

Als ik luister naar "069", dit onofficiële volkslied van de provinciale metropoolregio Main, doe ik dat met aandacht voor deze codes, voor de cijfers en symbolen in de gemompelde, geforceerde teksten. Net zoals sommige coupletten van Hölderlin voor mij hun volle betekenis verborgen houden, zo blijft er ook veel onduidelijk in deze luisterervaring. Wat Azzlacks zijn, weet ik niet.

Als Hafti rapt over het krabben aan zijn "Yarak", hoef je in ieder geval geen Turks te leren om de drang te voelen om daarna in ieder geval zijn handen te wassen. Het feit dat het nummer de netnummers van Frankfurt en Offenbach gebruikt, maakt het voor de luisteraar ook relatief gemakkelijk te ontcijferen.

Minder gecodeerd, openlijker misantropisch, vraagt ​​de muzikant of er iemand "gehandicapt" is en adviseert de luisteraar: "Fuck hun moeders, littekens!" En, prozaïscher en directer, kondigt hij aan: "Rothschild-theorie, nu worden ze vermoord." Je vermoedt dat dit beetje cocaïne misschien nog wel het minste probleem is voor deze man. Maar er zal vast wel een halfopgeleide idioot langskomen die dit voor maatschappelijk geëngageerde poëzie aanziet. Erik Zielke

Autogene training: »Yesterday Gallus – today Charts« van het album »Azzlack Stereotyp« (2010)

Albert Mangelsdorff, Jürgen Grabowski , Sven Väth en Aykut Anhan als Haftbefehl – ​​de grote kunstenaars uit Frankfurt am Main? Hmm, Grabowski komt uit Wiesbaden, en Väth en Haftbefehl komen uit de naburige stad Offenbach. Het is veel kleiner en armer, en altijd lelijk, verbonden door een snelwegknooppunt. Alleen Frankfurt telt. Zoals Haftbefehl het verwoordde in zijn intertekstuele Chabo-Babo-song uit 2012: "Kut, durf hier geen ophef over te maken, jij Rudi/ Niks te maken met Hollywood, Frankfurt, bro."

Op zijn debuutalbum uit 2010 deed hij een programmatische uitspraak: "Gisteren in Gallus/ vandaag in de hitlijsten/ zelfs als mijn album geen goud haalt, bro/ Duitse rap is de pot op." En een "echte schande", want de rest van de rapscene "is Fiat en de mijne is Porsche", alsof je Offenbach en Frankfurt met elkaar vergelijkt.

De Galluswarte in Frankfurt is een pseudo-pittoresk torentje, een tijdelijke pleisterplaats voor drinkers, lanterfanten en andere drugsverslaafden. Voor Haftbefehl, deze rusteloze geest, is er veel te weinig te beleven. "Ik praat niet veel / geloof me, broeder, ik schiet / Rijd langs de Hayabusa-machine." Er is schieten, neuken en cocaïne – de belangrijkste thema's in de Duitse rap, die Haftbefehl ook ritueel uitbuit. Denkt hij dat je het genre anders niet zou herkennen? "Kijk, ik word rijk en speel nog steeds hoog / en neuk alle sletten van hier tot Rome." Er is ook "George Bush's dochter" en "Rihanna op een waterfiets." Totaal over de top. Het is net autogene training: zijn clichés zijn zo zwaar, ze worden steeds zwaarder, tot ze melancholisch worden. De "FAZ" zag T.S. Eliot, Ezra Pound en Christian Morgenstern in hem. Geloof je het? "Dat is celebritystijl, een vakantie op Barbados", rapt Haftbefehl. Waar in vredesnaam is hij? Gisteren in de hitlijsten, vandaag in Dubai. Christof Meueler

Rondscharrelen in een vrijstaand huis: »Conan x Xenia« uit het »White Album« (2020)

Er is één scène in het verhaal van "Babo" (nee, nee, nee, niet die in het hotel) die voldoende is om de geest van Duitse gangsta-rap te begrijpen. Al dat gepraat over penissen die ergens neergezet willen worden, wapens en auto's lijkt (verrassing, verrassing!) meer op stand-upcomedy, iets tussen een koortsdroom en een natte droom, dan op biografie. Aykut Anhan zegt in feite: Iedereen die denkt dat er altijd twintig naakte vrouwen naast me zitten, is gewoon onredelijk.

Nummers als "Conan x Xenia" illustreren dit mooi. Ten eerste slaat de typische beat, die klinkt als de klokken van de apocalyps, je als een baksteen. Dan is er Haftbefehls unieke schreeuw: "Ik sla je tot moes, zonder reden, zonder moraal / Ik ben jong, ik ben wild, ik ben antisociaal." Het is in principe hetzelfde als Nirvana's "Smells Like Teen Spirit", alleen dan met minder bijvoeglijke naamwoorden. Je begrijpt wel waarom het zo populair is. Het klinkt meeslepend, het raakt je recht in je maag.

Het sterke begin stort dan abrupt in met een disstrack die, om het botweg te zeggen, volledig in de soep loopt. Hafti vindt het nieuwe album van een concurrent "matig" en vervolgt: "Jullie muziek maakt me misselijk, het is catastrofaal." Zelfs Bushido kan het beter. Om nog maar te zwijgen van Nas, 2Pac of de vroege Eminem. Wie ooit schreef dat Haftbefehl de Duitse rap naar Amerikaanse maatstaven heeft getild, heeft deze regels nog niet gehoord.

Dan volgt de gebruikelijke tirade over vrouwen, die allemaal sekswerkers zijn en hier alleen "hoeren" worden genoemd omdat het lange woord anders de flow zou verstoren. "Rolex, hoer, geef me de Chopard." Dit is op zijn beurt een nogal slimme analogie die artistiek talent contrasteert met statusbewustzijn, maar het werkt alleen als je bekend bent met de saaie, nouveau riche hobby van horloges. Daarna rapt YouTuber Shirin David kort over de Braziliaanse bilvergroting, wat ze overigens best goed doet.

Het meest interessante deel is echter de hook die verwijst naar de film "Conan the Barbarian" met Arnold Schwarzenegger (1982): "Schijt aan Arnold, ik ben Conan the Barbarian." Wetende hoe Haftbefehl eruitziet – die, in tegenstelling tot veel van zijn collega's in de branche, zeker nog nooit een voet in een sportschool heeft gezet – kan dit alleen maar worden geïnterpreteerd als zeer geslaagde zelfspot. Tegelijkertijd, en dit is typisch voor Duitse gangsta-rap, moedigen een paar zielige losers zichzelf emotioneel aan door stoere lichamen en nog stoere zielen te verheerlijken, waarbij ze herhaaldelijk hun afwezige vaderfiguur verwerken, vermengd met een paar brute ervaringen uit hun jeugd van twintig jaar geleden. Al dit geneuzel betaalt zich in ieder geval terug voor het huis met een tuin in een buitenwijk van Stuttgart. Christin Odoj

Gryphius regeert: »Mann im Spiegel« van het album »Blockplatin« (2013)

Het is de ultieme machosituatie: je zit helemaal alleen ergens, iedereen heeft je verraden, vrouwen deugen toch niet, alles voelt doods aan, behalve de drang om te communiceren. Sinds Goethes "Werther" is dit een populair literair dilemma voor mannen die in hun kern ongeneeslijke mama's kindjes zijn. Hafti's lyrische persona blijft natuurlijk alleen over in de opgewonden superfinale pose: Trek het grote geweer, vernietig de hele bekende wereld met een oerknal – namelijk zijn eigen ego. ("Ik schreeuw 'fuck you all' en schiet mezelf door het hoofd met een pompgeweer"). Boem!

Het nummer heeft impact, maar ondanks het timbre en de muziek van de rapper haalt het niet de glinsterende rijkdom van de grote oerpatiënt Andreas Gryphius, die al in 1640 het genre van zelfmedelijden definitief definieerde met zijn gedicht "Threnen in schwere Kranckheit" (Tranen bij ernstige ziekte). Ook hier overdenkt een man die aan zijn einde denkt zichzelf en spuwt gouden regels uit zoals "Ik ben niet meer in mezelf te vinden", en Gryphius eindigt ook met de dood van de verteller, wat vanuit verhalend perspectief moeilijk te rechtvaardigen is. Maar wie de oude meester leest, voelt ook de echo van een lichte glimlach, een zelfspot die Hafti hier mist. Klaus Ungerer